Xosé Abad

Polo menos salvar a familia

Cheguei a Grecia o 22 de maio de 2016, xusto cando iniciaban o desaloxo de Idomeni, un campo no que sobrevivían miles de persoas esperando a súa oportunidade para cruzar a fronteira con Macedonia e poder chegar a Alemaña e Holanda.

As familias que non puideron entrar en Idomeni, esperaban nos campos máis próximos, Eko, Hara ou BP. Milleiros de persoas que foxen da guerra, coa súa vida arruinada, malvivindo en pequenas tendas de campaña cedidas por pequenas ONG ou noutras máis grandes achegadas polas grandes.

Cando chegas por primeira vez a un campo de persoas refuxiadas chama a atención a cantidade de nenos e nenas que pululan por todas partes e dásche conta enseguida de que a gran maioría son familias de xente traballadora que o perdeu todo, e que se aferran ao soño dunha nova vida para os seus fillos, ese ben tan prezado. A determinación de salvar á súa familia é o seu motor e a súa enerxía.

Non son invasoras, nin terroristas, son familias que foxen do verdadeiro terror, da invasión impostas polas grandes potencias, tamén Europa e España, que libran unha batalla indecente polo control dun territorio, a xeoestratexia, que destrúe as súas casas, o seu traballo, a súa escola, a súa vida.

Esta serie de retratos contan o que eu puiden ver e sentir, familias de xente traballadora ás que lles arrebatou todo.